Met mijn 1 meter 65 hoef ik niet bang te zijn dat ik met m’n kop in een plafondventilator loop. Sterker nog, ik ben al blij als ik zonder springen bij het touwtje kom om hem aan te zetten! Het kost meer moeite om iets anders toe te geven. Een taboe, maar waar. Grote mannen hebben een grote en kleine mannen hebben een kleine.

In de winkel heb ik een ladder nodig om me over de berg schaamte heen te zetten. “Deze past niet. Hij is te wijd. Hij is te lang ook en ik glip eruit…” De verkoopster houdt met moeite een meewarig lachje in. Toch ben ik niet de enige met teveel ruimte. Gemiddeld hebben kleine mannen nu eenmaal een kleine schoenmaat.

Alles is klein
Het zijn natuurlijk niet alleen schoenen. Al onze kleertjes zijn kleiner. Regenlaarzen doen zeer in ons kruis en er staan bootjes en autootjes op onze onderbroekjes. T-shirts lijken jurken en we struikelen over de pijpen van onze shorts.

We rijden ook op kleine fietsjes. Weliswaar zonder zijwieltjes, maar toch framehoogte kleuter. In een flat doen we de laatste verdiepingen altijd met de trap. We komen in de lift niet bij de bovenste knopjes. Aan de andere kant hebben we nooit moeite uit te leggen waar we wonen. Iedereen weet dat ons huis een rood dak heeft met witte stippen. Vroeger droegen we puntmutsen om groter te lijken maar die zijn helaas uit de mode.

Blaffende mannetjes bijten niet
Kleine mannetjes zijn net als dwergpoedeltjes. We keffen bij het minst of geringste en happen venijnig om ons heen. Zelfs naar Deense doggen. We lijken nergens van onder de indruk.

Gaat een man van een halve meter groter tegen me tekeer, schrik ik natuurlijk wel. Dan kijk ik eerst om me heen of m’n 6 broertjes me niet komen helpen. Is dat niet zo,
dan bal ik m’n knuistjes…
Ik kijk hem strak in z’n navel…
En ik zet zo’n grote mond op dat’ie amper in m’n hoofdje past. Het effect gaat natuurlijk wel een tikje verloren als hij op z’n knieën gaat zitten omdat’ie me niet hoort.

Waar is je moeder?
In een kledingwinkel liggen de kleine maten altijd op de hoge planken. En dat terwijl XXL me bespot op ooghoogte. Van ellende tik ik dan een verkoper op z’n elleboog. Die buigt naar voren en steunt met zijn handen op z’n knieën. Hij vraagt wat er is, alsof ik m’n moeder kwijt ben. Blijkt dat’ie net de baard in z’n keel heeft. Intussen heeft zijn kin nooit een scheermes nodig gehad. Hij reikt hemelhoog om m’n shirt te pakken en de gesp van z’n riem steekt bijna mijn ogen uit.

Vroeger was het al wat. In de Efteling bij het meten of je lang genoeg was voor de achtbaan. Een beetje op m’n tenen staan om boven de arm van de kabouter uit te komen. Van vernedering snel een biertje halen want toen mocht je nog alcohol op je 17e.

Rendelen
Lopen met gewone mensen is ook een crime. Iedere pauze wandel ik met een collega van 2 meter 15. Tenminste, hij wandelt en ik ren. Steken we over dan is hij al in de winkel als ik de stoeprand nog opklauter. Zet hij 1 stap, dan moet ik er 7… en driekwart.

Het verbaast me dat m’n heupen nog niet versleten zijn. Want het is bekend: àlle kleine mensen hebben een kunstheup als ze ouder zijn. Dàt, en een kussentje op hun scootmobiel om boven het stuur uit te kijken.

Elektrische ogen en stoplichten
Speciaal voor ons zijn stoplichten op fietspaden niet meer alleen hoog. Tegenwoordig zit er ook een klein stoplichtje op de paal. Kunnen ook wìj zien dat het licht op groen staat.

Elektrische ogen bij automatische deuren zijn dan weer wat minder. Die kijken over ons heen. Zie je ons voor een winkel springen als een ADHD-kind na een shot suikerconcentraat, dan dansen we niet de samba. We willen naar binnen!

Bij de kassa in de supermarkt zit een camera onder de toonbank. Om te controleren of er niet stiekem een krat bier onderop je winkelwagen staat. Dat is een misverstand. Wij kleine mensen weten wel beter. Dat is beleefdheid zodat de caissière ons aan kan kijken als ze tegen ons praat.

Niet klagen over de zorg
Mensen klagen over de ouderenzorg. Mij hoor je niet. Nù hebben we al een traplift als de treden te hoog zijn. En een verstelbare douchekop om te voorkomen dat het water afkoelt voor het ons bereikt. Als wij oud zijn hebben we niet alleen een kunstheup en kussentje op ons scootmobiel. Dan hebben we ook een in hoogte verstelbaar douchekrukje en Pamper easy-up luierbroekjes. Kunnen we lekker lang voor onszelf zorgen in onze paddenstoel.

En dan tot slot nog antwoord op 1 vraag…
Nee, wij kunnen nièt door een waterkraan!!!