Willem-Alexander heeft er minstens één, dat weet ik zeker. Ik heb er drie. Kronen. Alleen kreeg ik de mijne niet toen mijn moeder die van haar zat was. Nee, de mijne kostten mij goud geld. En ik heb ze te danken aan de wc.

Iedereen die mij kent weet natuurlijk dat ik nérgens een drama van maak. Dus waarom ik vroeger te pas en te onpas een flauwte kreeg is me nog steeds een raadsel. Ik lazerde werkelijk op de meest ongepaste momenten met een noodgang van m’n stok.

Ik word niet goed!
Het is halfelf en ik zit op m’n werk. Ik neem met wat tegenzin een paar slokken van m’n lauwe koffie. Het kan liggen aan de pizza van die avond daarvoor maar m’n darmen komen direct in opstand. Niet een gewone opstand, nee een complete revolutie. Ik wacht op een pauze tussen twee krampen en vlucht met samengeknepen billen naar het toilet.

Tot mijn horror zie ik dat mijn voorganger zijn terrein heeft afgebakend door er een flink spoor in achter te laten. Huiverig ga ik hangend zitten en laat met een beschamende herrie… nou ja, je snapt wat ik bedoel… En dan voel ik er een aankomen…

Een flauwte. Ik kijk naar de tegels op de grond… Wat druppeltjes, een verloren haartje en ik denk: “ja dáág, ik ga daar echt niet liggen in een stabiele zijligging. Dan kan ik net zo goed meteen het riool induiken!” En dat is dom. Het heet niet voor niets flauwvállen…

Een beukende builder
In zalige bewusteloze onwetendheid duik ik met mijn hoofd vooruit keihard op de tegels. Hersenschudding, gat in m’n kop en 3 gebroken voortanden. Collega’s horen de klap en komen aanrennen. Ze zien een plas bloed onder de deur door sijpelen. Paniek slaat toe. Een van de mannen is bodybuilder en probeert met geweld mijn deur in te beuken.

Ik kom bij en weet even niet waar ik ben. Bloed in m’n haar, m’n mond en m’n gezicht. Stukken tand als kiezelsteentjes op mijn tong. Koppijn. En een gedréún!… 120 kilo spier probeert de deur in te lopen. En daar lig ik met mijn gehavende schedel tegenaan. Kreunend smeek ik hem te stoppen. Máár… ik maak geen drama!

Ik heb wel vaker wat met wc’s. Dat kan aan mij liggen maar dat betwijfel ik sterk.

Scheve knopjes
Ik sta voor een urinoir en kijk naar het knopje waar je op drukt om door te trekken. Het zit scheef. Ik pulk er wat aan terwijl ik m’n ding doe en ineens sta ik middenin de Trevifontein. Het water spuit aan alle kanten uit die knop.

Ik kan natuurlijk wegspringen. Maar dat doe ik niet. Nee, ik dans schreeuwend een Indianendans. Ik draai rondjes als een ballerina. En hoe stop je dan met plassen als je midden in een straal zit? Nat tot op mijn naad loop ik naar buiten. Ik doe net of er niets aan de hand is. Dus om te zeggen dat ik er een drama van maakte…

Slappe brillen
In Spanje eten in een wat minder chique restaurant dan ik zou willen. Zo ontzettend níét chique dat je voor de wc’s naar buiten moet.

Als ik de deur op slot doe zie ik dat er wc-papier in het gaatje zit waar het slot in moet vallen. Dat hoort niet, dus ik haal het eruit en gooi het weg. Dat hoort dus wel. De deur gaat niet meer open!

In blinde paniek ruk ik uit alle macht aan de deurknop die meteen uit de deur komt zetten. Ik bonk. Ik schreeuw. Niemand die me hoort omdat je dat vaker hebt met wc’s die buiten staan. Verwilderd kijk ik om me heen. Wat moet ik doen?!…

Klimmuur
Tussen de muur en het plafond zit ongeveer een halve meter ruimte. Ik kan er niet bij. Ik moet omhoog komen om eruit te klimmen. Springen. Nee, dat lukt niet. Op de wc-pot klimmen, kan ik er dan bij? Voorzichtig zet ik eerst één voet op de bril. Het is een goedkoop instabiel slap ding…

Tweede been erbij en ik reik voorzichtig naar de bovenkant van het muurtje…
Glijdt ineens dat kreng van een slappe wc-bril weg. Ik grijp wanhopig naar de bovenkant van het muurtje. Ik hang aan mijn vingertoppen maar mijn teenslipper schiet diep in de vuile waterafvoer van de pot. Met mijn voet er nog in!!!

Daar hang je dan. Voet in de pot. Kokhalzend. Overhemd gescheurd omdat’ie misschien tóch iets te strak zit. Ik klauter met moeite omhoog. De bovenkant van de muur is sinds de bouw niet meer schoongemaakt dus ik worstel me een weg door centimeters dik stof.

Besmeurd, gescheurd en gehavend kom ik terug in het restaurant en eet mijn ossenhaas. Maar niemand kan zeggen dat ik er een drama van maak…

Maar hoe kom ik nou aan?…
Uiteindelijk weet je nu nóg niet hoe ik aan die drie kronen kom. Die zijn het gevolg van mijn flauwte op de wc aan het begin. Drie schitterende voortanden. Maar het blijft wonderlijk. Ik begon deze blach met de koning en ik eindig met stront. Van adel naar achterbuurt. Ach, een kroon of een toiletpot. Het is allebei porselein…