Het is februari en het kriebelt in mijn buik… Uit de kleren en in de pakjes! Er is geen feest dat zo mooi de eerste 6 letters van ons alfabet vertegenwoordigt. Alaaf, Bier, Café, Drinken, Eten en Feesten. Los gaan in outfits waar je anders nog niet dood in gevonden wilt worden.

Alles kan maar sommige kleding moet je gewoon niet willen. Dan heb ik het niet over de te korte rokjes van de dansmariekes, want dikke billen zijn weer in. Bovendien is een blaasontsteking niets vreemds als je voor een blaaskapel uitloopt. Dit keer gaat het over wat je vooral níét aan moet trekken.

Niks met vleugels
Het is niet makkelijk om ieder jaar origineel voor de dag te komen. Ik kwam erachter dat je het dicht bij jezelf moet houden. Ik heb zelfkennis en ik weet donders goed dat ik een engeltje ben. Alleen als engeltje kon ik niet gaan want die bestaan niet. Het moet natuurlijk wel een beetje realistisch blijven. Dus ik ging als elfje.

Het moet gezegd worden, ik zag er fantastisch uit met mijn stoere vleugels van tule en ijzerdraad. Mijn ontblote bovenlijf, mannelijk bespoten met glitter. Een robuust kort, blauw, tulen rokje boven een paar heldhaftige witte panties. Ja, als 11-je kreeg ik een dikke 10! Maar die vleugels…

Ook niks met rokjes
O god, die vleugels! Ze bleven achter elke deurkruk hangen. De tule hing in ongelijke rafels tussen vervormd ijzerdraad. Totaal ongeschikt om mee te vliegen. Het rokje hing precies op de hoogte van het tafelblad. Iedere keer als ik langsliep veegde ik minstens 3 glazen bier op de grond. As en vuil besmeurden het eens zo hemelsblauwe tule. Een smerig doorschijnend vodje met duidelijk zicht op mijn niets verhullende strakke witte panty. O god, die panty!…

En al helemaal niks met witte panties
Hij leek zo leuk, die panty. Maar als een man plast, dan wil er nog wel eens een druppeltje nadruppelen. En dat verbergt zo’n panty niet. Nee, zo’n panty schreeuwt bijna: “kijk, een drupje!”. Dus uren als een non m’n handen voor mijn kruis. Tot dat niet meer nodig was. Mijn rokje gooide de glazen niet alleen meer op de grond. Ik kreeg tsunami’s bier vanaf m’n middel tot mijn tenen te verwerken. Mijn witte panty was veranderd in 1 grote natte gele vlek.

Op het eind van de avond zag ik er schrikbarend uit. Ik was een haveloze engel met verscheurde, kromme, lekke vleugels. Een vervuilde rok en een versmotste geladderde panty. M’n rood gestifte lipjes uitgesmeerd tot aan mijn oogkassen. Bezweet hangend haar en een zwaar transpirerend lijf. Kortom ik was een sloerie van een engel! Ik zeg met opzet geen elfje meer want die wil ik niet kwetsen. En engelen zijn sloeries. Dat weet iedereen.

Niks met dozen
Ik had een makkelijk jaar. Ik kon het kostuum van mijn nicht lenen. Dat was duivels van haar want het was in 1 woord een rotkostuum. Na een halfuur wist ik het al zeker. Ik ga nooit meer als luciferdoosje.

Het was mooi verzonnen. Een gigantische doos om mijn schouders die driekwart van mijn lijf bedekte… Oké, dat is een schot voor open doel en ik hoor het commentaar nu al van 36 kanten. Daarom schiet ik hem zelf maar even in. Om driekwart van mijn lijf te bedekken heb je aan een schoenendoos genoeg, haha.

Drama, drama, drama
Maar goed, die doos dus om mijn lijf en ik stak daar als enige Zwaluwlucifer uit. Mijn hoofd rood en benen wit want je moet op de details letten. Een doos is dus helemaal niet praktisch. Als je gaat zitten dan zit je hoofd halverwege die doos achter het karton verstopt. Je ziet helemaal niets meer en erger, je kunt niet drinken! De enige oplossing is de hele avond staan tot je witte luciferbenen eruit zien als afgebrande takjes.

Als luciferdoosje in een taxi is 1 groot drama. Zijdelings met veel drama door de deur laten vallen en plat op de achterbank omdat die doos zelfs in een Mercedes geen ruimte heeft. De hele rit geen gesprek kunnen volgen. Claustrofobisch hyperventileren omdat je visioenen hebt van je doodskist. Onmogelijk bij je portemonnee kunnen om te betalen. En eenmaal aangekomen waar je moet zijn, schreeuwend aan je enkels de auto uitgetrokken worden. Na de carnaval was er dus maar 1 oplossing voor het luciferdozenpak. De fik erin. Met een aansteker!

Vooral niks met te weinig kleren
Zoals ik al zei kun je met verkleedkleren het beste dicht bij jezelf blijven. Dus hoe ga je in mijn geval? Als smurf. Heel simpel. Witte muts, witte luierbroek, witte schoenen en je hele lijf blauw schilderen. Natuurlijk ben ik zelfs als smurf heel stoer. Een tatoeage op mijn bovenarm en ik was potige smurf. En ja… dat is er weer 1 voor open doel… ‘potige’. Hoe ironisch dat ik toen nog diep in de kast zat…

Maar goed, wat niemand je vertelt is dat carnaval midden in de winter is. En wat is het in de winter? Koud… En wat had ik aan? Bijna niks! Ik verkleumde tot diep in mijn botten. Mijn handen vertrokken in een reumakramp. Ik had me helemaal niet blauw hoeven schilderen want ik liep diepblauw aan van de kou. Mijn lippen trilden als die van een kleuter die te lang in een koud zwembad heeft gelegen. Zelfs mijn luierbroek bood geen bescherming. Mijn ballen trokken zover mijn lijf in dat ik ze bijna uit kon spugen.

Binnen is ook niks met weinig kleren
Gelukkig kon ik na een minuut naar binnen zodat ik wat op kon warmen. Ik warmde zo erg op dat ik zweette uit elke porie die maar zweten kon. Normaal nemen je kleren wat vocht op. Maar wat had ik aan? Bijna niks! Dus de blauwe verf liep in stromen van mijn lijf. Recht mijn witte schoenen in.

Mijn inmiddels blauwe luierbroek schoot los want luiers zitten niet heel erg solide in elkaar. Het duurde een klein uur voor ik iemand had gevonden met een veiligheidsspeld. Tot die tijd gunde ik iedereen ongewild met een blik op mijn blauw besmeurde onderbroek. Dus binnen of buiten, te weinig kleren is geen goed idee.

Jeuk
Heb ik het afgeleerd, carnaval? Natuurlijk niet! Ondanks alle ellende is het een soort van leuke hel. Wat me dit jaar op gaat breken weet ik nu al. Ik heb 3 kostuums en bij alle 3 hoort een pruik. Ik haat pruiken. Ze kriebelen, ze jeuken. Ze zweten en als je ze afzet komt iedereen spontaan op je af om je te condoleren met je kapsel. Met een beetje mazzel is iedereen zo dronken dat ze het niet zien.

En ga jij toevallig naar carnaval? Leer dan van mijn fouten en het komt allemaal goed. Geen vleugels, geen rokjes, geen panties, geen dozen en genoeg kleren. Als het even kan, ook geen pruiken en valse wimpers. Weet je wat ik wel zou willen zijn?… Een bloemetjesgordijn! Fijn, weet ik meteen wat ik volgend jaar aantrek. Maak er een te gek feest van. Alaaf!!!